Ao chegar as lanchas co peixe ao peirao propio da praia, saían as mesmas traballadoras da fábrica a descargalas, empregando os paxes ou cestos, de vimbio, que tiñan unha cabida de 250 sardiñas. Antes de depositar as sardiñas nos pilos botábaselles unha patela de sal grosa por cada 2-3 millares de sardiñas; despois de remexer ben depositábase nos pilos, procurando que cada camada quedase cuberta de sal. O pilo tiña que presentar unha superficie igual e plana sen que sobresaíse ningunha sardiña sen sal. Coa mistura formábase unha salmoira que se chamaba saín e o proceso acelerábase cando se poñía peso enriba. Por iso colocábanse dúas táboas como tapa dos pilos unha vez cheos formando un xe, con pedras nos extremos e no centro, todo isto é o que se chamaba chanca; a norma era permanecer así 15 días no verán (a sardiña tiña máis graxa) e 13 no inverno, pasados os cales rompíase o pilo.

Para facilitar a retirada da sardiña da chanca botábase a salmoira doutro pilo, polo burato feito no centro, co que o peixe quedaba semiflotando na salsa.

Cando se retiraba dos pilos era o momento de seleccionar clases, tallas ,etc. e así había sardiñas grandes, redondas, pequenas e mariquitas.

Cando as sardiñas estaban salgadas, limpas e só restaba estibalas, é dicir, colocalas nos envases, barrís ou cascos, que poderían ser terzos, cuartos, sextos, novenos ou tabales, segundo o tamaño.

Unha vez cheo o envase de madeira, cubríase a última capa con papeis de estraza e enriba colocábase un espichador ou disco de madeira dun diámetro algo inferior ao do envase. Sobre este colocábanse tacos e medios tacos de madeira, coa fin de que a presión da prensa fose igual.

A fase final era cargar a barra e irlles engadindo pesos lentamente, cada 24 horas, ata que ao terceiro día quedaba rematada a elaboración que esixía un pequeno recheo con sardiñas polos bordes do envase a causa da perda do saín. O casco e os toneis lavábanse e colocábase un novo papel de estraza, ao tempo que o carpinteiro axustaba a tapa correspondente para mandalos ao mercado.

Era fundamental ir aumentando lentamente a presión da presa para non danar a sardiña e eliminar a súa graxa e augas excesivas.

Fronte á entrada estaba o espazo que correspondía aos decantadores, depósitos do aceite ou saín e que se chamaba lagar ou lagareta.

Estes depósitos para graxa e aceite eran sumamente curiosos e ademais facían de decantadores. A súa orixe son os "vasos florentinos" dos antigos alquimistas. Nas fábricas existía un alto número destes depósitos subterráneos de graxa nos cales se esmeraba a construción e hermeticidade. Despois do lento percorrido, ao aire, pola canaleta chegaba ao primeiro dos depósitos a mistura da noite e a parte superior do primeiro depósito comunicaba por un tubo horizontal co seguinte de tal forma que o aceite que traía o saín flotaba sobre a auga, pasaba por simple diferenza de densidade. Durante a colleita e traballo diario íanse enchendo sucesivamente os depósitos e os dous ou tres últimos eran os utilizados para recoller o aceite para vender que xa case non levaba auga.

Ademais estaba o alfolí, departamento no que se gardaba o sal; a carpintería, onde se fabricaban os tabais e demais recipientes para a posterior venda do produto prensado e os almacéns, que varían segundo o tamaño e as necesidades de cada fábrica, para gardar ferramentas, redes, etc...